Ik zie haar nog binnen komen lopen.. ’Sorry ik heb m’n sportoutfit al aan, ik ga straks meteen door naar de sportschool’ gaf ze aan. Helemaal geen sorry dacht ik, voor mij was het meteen duidelijk dat ik te maken had met iemand die zichzelf is (wel goed dat ze het even aangaf).
Kim, solliciteert via Indeed op een vacature voor balie-medewerkster. We hebben meer dan 30 sollicitaties ontvangen, Kim springt eruit omdat ze enige ervaring heeft en ook al even in een andere tandartspraktijk heeft gewerkt.
Kim doet iets met mij, ik voel het. Ze is puur, gedreven en heel eerlijk en open over haar verleden. Ze heeft privé het nodige meegemaakt en is helaas ‘beschadigd’ door een voormalig werkgever die haar (en niet alleen haar) respectloos en mensonterend heeft behandeld. Haar verleden en de omstandigheden hebben gemaakt dat het haar nog niet is gelukt om zich ergens echt te mogen ontwikkelen en te settelen. En precies dit wil ze zo graag, het spat ervan af!
Hoewel ze niet helemaal aan ons ideale plaatje voldoet, voel ik dat zij het is en ook dat dit de praktijk is die haar droom kan waarmaken!
Het blijkt voor Kim allemaal heel spannend en zoals vaak aan de balie ligt de druk hoog. Ik ken überhaupt weinig tandartspraktijken waar het aan de balie relaxed is. In deze praktijk valt Kim helemaal met haar neus in de boter: we zitten middenin een optimalisatie traject, waar de balie onderdeel vanuit maakt.
Tijd om Kim rustig in te werken is er dus niet, we hebben uiteraard wel de verwachting dat ze het zo snel mogelijk oppakt. Niet makkelijk als je door minstens 3 collega’s, die toch wel enigszins verschillen in hun werkwijze, wordt ingewerkt.
Niet heel verrassend dat de eerste tranen al vallen na de eerste 2 weken. Ze doet enorm haar best echter de hectiek maakt dat ze nog meer de druk voelt dat ze het goed moet doen, geen fouten mag maken. De twijfel slaat toe: ‘kan ik dit wel’ en vervolgens ‘vind ik dit eigenlijk wel leuk?’
Dit zijn de momenten die ik in praktijken vaker heb mee gemaakt en waar ik nieuwe collega’s zie afbranden. Voor je het weet zijn ze alweer vertrokken omdat ze deze keuze zelf hebben gemaakt of omdat ze hun proeftijd niet zijn doorgekomen omdat ze toch ‘niet geschikt’ worden bevonden.
Maar is dit echt zo? Was dit nodig? Ik denk in veel gevallen niet:
“Bij twijfel niet doen, ben ik groot voorstander van, maar zorg wel dat je er alles aan hebt gedaan zodat een eventuele twijfel gegrond is’
Maar hoe? Geef als praktijkmanager of praktijkhouder aandacht en (veel) vertrouwen, mega belangrijk zo’n eerste maand waarin iemand nog in de proeftijd zit. En het liefst ook al wat verantwoordelijkheid, in ieder geval zodra het kan (en hier helpt vertrouwen weer bij).
Regelmatig even een kort (Veerkracht)gesprekje, om een compliment te geven en te horen hoe het gaat. En natuurlijk gaat niet alles meteen goed maar zeg dan:
‘Je doet het heel goed, dus je maakt ook fouten’
En eigenlijk zijn het helemaal geen fouten, ik spreek liever over leermomenten of ontdekkingsmomenten.
Tot slot nog een tip: zorg dat je ook de andere collega’s vraagt hoe het gaat met hun nieuwe collega. Het inwerken van een nieuwe collega vraagt immers ook het nodige van hen, zorg dat je hier ook aandacht voor hebt. Juist omdat het je veel informatie geeft over de nieuwe collega maar ook om ze eventueel te faciliteren en een spiegel voor te houden als ze (misschien wel te) kritisch zijn: we hebben allemaal de tijd nodig gehad om ons pad te banen.
Met Kim is het goed gekomen, die is met vlag en wimpel haar proeftijd door!
